'ரேனிகுண்டா' எனது பார்வையில்...

ஒரு சாதாரண 'மிடல் கிளாஸ்' குடும்பத்தில் பிறந்தவன் கதையின் நாயகன், சக்தி. இவனை எப்படியாவது ஒரு பொறியியல் வல்லுனராக ஆக்கிவிடுவது என்பது இவனது தந்தையின் கனவு. ஆனால், இவனுக்கோ படிப்பு வரவில்லை. அதட்டும் அப்பாவாக இல்லாமல், மகனால் என்ன முடியுமோ, அதைச் செய்யட்டும் என மனதைத் தேற்றிக் கொள்ளும் அன்பான அப்பா, கண்டிப்பான அம்மா என சக்தியின் குடும்பம் இன்பத்தில் மிதக்கின்றது.

ஒரு நாள், சக்தியின் கண் முன்னே, தனது பெற்றோர்கள் கொடூரமாகக் கொல்லப் படுகின்றனர். சக்தியின் அப்பா, தன் நண்பர் படுகொலைச் செய்யப் பட்டதைக் கண்ணால் பார்த்த ஒரே சாட்சி. கொலையாலி (கதிர்) பல முறை மிரட்டிப் பார்த்தும், இவர் மசியவில்லை. ஊரே வேடிக்கைப் பார்க்க சக்தியின் தாய் தந்தையினர் அழிக்கப் படுகின்றனர்.

ஒரே நாளில், தன் வாழ்க்கை இருண்டு போய்விட்டதே என துவண்டு கிடந்த கதையின் நாயகன், தன் பழியைத் தீர்க்க முற்படுகிறான். ஆத்திரமும் பழி வாங்கும் எண்ணமும் மட்டும் இருந்தால் போதுமா? தைரியம் இல்லாமல், கத்தியைத் தூக்கிக் கொண்டு கதிர் முன் நிற்க, அடித்து காவல் நிலையத்தில் ஒப்படைக்கப் படுகிறான். பதினான்கு நாட்கள் சிறையில் அடைக்க தீர்ப்பு வழங்கப் படுகிறது.

கூட்ச சுபாவம் நிறைந்த சக்திக்கு, ஜெயிலர்கள் மூலம் பல அவதூறுகள். அடி, உதை என பத்தொண்பது வயதில் தாங்கிக் கொள்ள முடியாத கொடுமைகளை எதிர் நோக்க வேண்டிய கட்டாயம். அங்கு தான் அந்த நான்கு பேரையும் முதன் முதலாக சந்திக்கிறான். அவர்களுக்கு வயது பத்தோண்பதிலிருந்து இருபத்து நான்கு வரை தான், ஆனால் ஒவ்வொருவர் மேலும் பல வழக்குகள். சிறையினுள்ளே இவர்கள் வைத்தது தான் சட்டம். ஜெயிலர்களுக்கு கூட இவர்களின் மேல் ஒரு அச்சம் இருக்கும். அடி, மிதிபடும் சக்தியின் மேல் ஒரு கருனை பிறக்கிறது இவர்களுக்கு, தங்கள் வசம் வைத்து அடைக்கலம் கொடுக்கின்றனர். சக்தியும் வேரு வழியில்லாமல், ஜெயிலர்களின் கொடுமையிலிருந்து தப்பிக்க அந்த கூட்டத்தில் ஒருவனாக சேர்கிறான். சிறையிலிருந்து தப்பிக்கும் போது, அவர்கள் சக்தியையும் உடன் அழைத்துச் செல்கின்றனர்.


சக்தியின் பெற்றோரின் படுகொலையை அறிந்து கொண்ட அவர்கள், அந்த கொலையாலி கதிரைத் தீர்த்துக் கட்ட உதவுகின்றனர். அதன் பிறகு, காவல் துறையின் கண்களில் மண்ணைத் தூவும் விதத்தில், மும்பைக்கு ஒரு இரயிலின் மூலம் பயணம். சந்தர்ப்ப சூழ்நிலை, ரேனிகுண்டாவில் இறங்கி அங்கு ஒரு குண்டர் கும்பலின் சகவாசம் இவர்களுக்கு ஏற்படுகிறது. ரேனிகுண்டாவில் சக்தி ஒரு பெண்ணைப் பார்க்கையில் இருவருக்கும் காதல் மலர்கிறது. கதானாயகிக்கு பேச்சும் வராது, காதும் கேட்காது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. தன் நண்பர்களின் தூண்டுதலுகினங்க சக்தி தன் காதலியுடன் எங்கேயாவது சென்று ஒரு நிம்மதியான வாழ்க்கை வாழ முடிவெடுக்கிறான்.

இதற்கிடையே, ஒரு பெரும்புள்ளியைப் போட்டுத் தள்ள அந்த குண்டர் கும்பலால் இவர்கள் துண்டப் படுகிறார்கள். அந்த முயற்சி தோல்வியடைய, நண்பர்களில் ஒருவன் (பெயர் பாண்டு, இவன் தான் தலைவன் போலும்) அந்த இடத்திலேயே அடித்துக் கொல்லப் படுகிறான். பல நாட்களாக இவர்களைத் தேடிக் கொண்டிருக்கும் காவல் துறையினரோ எப்படியோ ரேனிகுண்டாவை வந்தடைகின்றனர். என்னதான் இவர்கள் பல சட்ட விரோத காரியங்களில் ஈடுபட்டவர்கள் என்றாலும், ஒவ்வொருத்தராக காவல் துறையின் துப்பாக்கிக்கு பலியாகும் போது ஒரு பரிதாபம் ஏற்படுவது உண்மை. இறுதியில் அனைவரும் சுட்டுத் தள்ளப் படுகின்றனர், சக்தியைத் தவிர. காவல் துறையினர் ஒரு புறம் தீவிரமாகத் தேட, சக்தி அவர்களிடமிருந்து தப்பித்தானா, தன் காதலியுடன் ஒன்று சேர்ந்தானா என்பது மீதி கதை, அதாவது 'க்லைமாக்ஸ்'.

மிகவும் விருவிருப்பான திரைக்கதை படத்தைத் தாங்கிப் பிடிக்கின்றது. நகைச்சுவை, காதல், நட்பு, பாசம் என எல்லா அம்சங்களும் போதுமான சம அளயில் தெலிக்கப்பட்டுள்ளது. வசனகர்த்தாவை பாராட்டியே தீர வேண்டும். என்ன ஒரு இயல்பான வசனங்கள். நண்பர்கள் ஜெயிலர்களிடம் பேசும் கிண்டல் கலந்த வசனங்கள் மற்றும் மது அருந்தும் போது தங்களுக்கிடையே பேசும் பேச்சுகள் அனைத்தும் ரசிக்க வைக்கின்றன; வசனகர்த்தா தணித்து நிற்கிறார்.


நண்பர்களில் ஒருவன் ஜெயிலரிடம், "போய், சாம்பாருக்கு உப்பு இருக்கா பாருங்க", என்பதாகட்டும், மற்றொரு (வயதான) ஜெயிலரைப் பார்த்து பயந்த சக்தியிடம், 'இந்த ஆளுக்கா பயந்தே, இந்தாளுக்கெல்லாம் பயப்படாத' என்ற காட்சியாகட்டும், அதே ஜெயிலர் அறிவுரைக் கூறும்போது தெனாவட்டாக பதில் சொல்லும் காட்சியாகட்டும், திரையில் மிக துள்ளியமாக வளம் வந்து மனதில் நிற்கும் காட்சிகள் அவை. இயக்குணர் பண்ணீர்செல்வத்தின் முதல் படம் என நினைக்கிறேன். அசத்தியிருக்கார், இவருக்கு ஒரு சல்யூட். பிண்ணனி இசையும் பாடல்களும் படத்தோடு ஒன்றி வருகின்றன. நாயகனுக்கும் நாயகிக்கும் ஏற்படும் காதல் கனங்கள் மழையின் பிண்ணனியில் அழகாக ஒரு பாடலில் மூலம் காண்பிக்கப்படுகின்றது. அப்பாடலும் சரி, ஒளிப்பதிவும் சரி நினைவில் நிற்கின்றது.

எனக்கு பிடித்த விசயம்

அவர்கள் நால்வரும் குற்றவாளிகள் தான். ஆனால், அவர்களுக்கும் ஒரு கருணை குணம் உள்ளதை கதை மிக அழகாக சொல்கிறது. தாங்கள் தான் சீரழிந்து விட்டார்கள், நண்பனாவது (சக்தி) தன் காதலில் ஜெயித்து ஒரு நல்ல வாழ்க்கை வாழ வேண்டும் என ஆசைப்படும்போது இவர்களது நட்புணர்வு மெய்சிலிர்க்க வைக்கின்றது. இன்றைய தேதியில் இப்படி பட்ட நண்பர்கள் (அதாவது குற்றவாளிகளாக இருந்து) தங்கள் நண்பர்களும் தங்களோடு சீரழிந்து போக வேண்டும் என தான் விரும்புவர். சக்தியின் காதலுக்காகவும் நல்ல வாழ்க்கைக்காகவும் மெனக்கெடும் அந்த நால்வரின் நல்லெண்ணமும் நட்பும் என்னை வெகுவாக கவர்ந்தது; பாராட்டக்கூடியது.

எனக்கு பிடிக்காத விசயம்

இது போன்ற படங்களின் அதிகரிப்பு நமது சமுதாயம் இன்னும் சீர்குலைய வழி வகுக்கின்றது. முன்பே சொன்னது போல, ஜெயிலர் ஒருவர் இவர்களுக்கு புத்திமதி சொல்லப் போய், அதற்கு இவர்களில் ஒருவனின் எகத்தாளம், தெனாவட்டு கலந்த பதில்களை நீங்கள் கேட்க வேண்டும். நல்லவனைக் கூட பணத்திற்க்காக குறுக்கு வழியில் இட்டுச் செல்லும் கூர்மையான சொற்கள் அவை. இதோ உங்களுக்காக:

ஜெயிலர்: ஏண்டா, இந்த வயசுல தலைக்கு பத்து பத்து கேசு வச்சுருக்கீங்கலே. உங்க வாழ்க்கை எல்லாம் என்னடா ஆகுறது? ஒரு வேலை வெட்டி பார்த்து பிழைக்கக் கூடாதா?

ஒருவன்: வேலை வெட்டிக்கு போயி, இன்னா சம்பாரிக்க போறோம்? உனக்கென்ன சம்பலம்? மாசம் ஃபுள்ளா உள்ள சுத்துனா ஒரு ஏழாயிரம் ருவா தருவாய்ங்களா? நாங்க ஒன்னு பண்ணா போதும் பத்தாயிரம் ரூவாய்க்கு மேலலாம் வாங்கிருக்கோம். தெரியும்ல...

ஜெயிலர்: எண்டா, காசு பணத்துக்காக ஒரு உயிரை பதபதைக்க கொல்லுறீங்களே... பாவம் இல்லையாடா?

ஒருவன்: ஞாயித்துக் கெழமையானா, கறி தின்னுறதுக்கு நீ ஆடு கோழி அருக்குறது இல்லையா, அந்த மாதிரி தான். பணத்த விடு ஏட்டைய்யா, ஆளை பார்த்தா ஒரு பயம் வர வேண்டாமா...
நேத்து அந்த பயல போட்டு (சக்தியை) அந்த அடி அடிச்சாங்களே, யாராவது கேட்டீங்களா? என்ன அடிக்க சொல்லுங்க பார்க்கலாம். சும்மா ஒரு அடி அடிக்க சொல்லுங்களேன் பார்க்கலாம். நீ பீ.சி தானே, கைல லத்தி வச்சுருகேல்லே... எங்க ஒரு அடி அடி பார்க்கலாம். சும்மா ஒரு அடி அடி பார்க்கலாம். எங்க போனாலும் சரி, எத்தன வருஷம் ஆனாலும் சரி, தேடி வந்து சங்க அறுப்போம்ல... சும்மா வருமா பயம்... நாலஞ்சு பண்ணா தான்னுய்யா பயப்படுறீங்க. கெளம்பு கெளம்பு. டெண்சன கெளப்பாதீங்கய்யா போய்யா... போ போ கெளம்பு...

ஜெயிலர்: தலை எழுத்து டா...

அதற்காக, இன்றைய சமுதாயத்தாய இளைஞர்கள் ஒழுக்கமாக இருக்கிறார்கள் என சொல்லவில்லை. இது போன்ற வசனங்கள் கலந்த படங்கள் இவர்களுக்கு குண்டர் கும்பல், அயோக்கியத்தணம் போன்ற சட்ட விரோத செயல்களில் இறங்க ஒரு ஊக்குவிப்பாக அமைகிறது என்பதே எனது ஆதங்கம்.

'அங்காடித்தெரு' எனது பார்வையில்...

அன்றாட வாழ்க்கையில் எத்தனைக் கூலித் தொழிலாளர்களைச் சந்திக்கிறோம்? உணவுத் தளங்களில் சாப்பாடு பரிமாறுபவர்கள், கார்களுக்கு 'பெட்ரோல்' போடும் சிருவர்கள், வாகன பழுதுபார்க்கும் நிலையங்களில் வேலை செய்யும் இளைஞர்கள் என நம்மைச் சுற்றி அடுத்த வேளை சாப்பாட்டிற்கு மெழுகுவர்த்தியாய் தம்மை உருக்கிக் கொள்ளும் எத்தனை மனிதர்கள். இவர்களை எப்படி எல்லாம் கேவலமாக பார்த்துள்ளோம், நடத்தியுள்ளோம், என ஒரு முறை யோசித்துப் பாருங்கள். அவர்களும் நம்மைப் போன்ற சராசரி மனிதர்களே, அவர்களுக்கும் ஒரு வாழ்க்கை உள்ளது; அது இன்பம், சோகம், கோபம், கண்ணீர் கலந்தது என பார்வையாளர்களைத் தலை உயர்த்தி பார்க்கத் தூண்டும் ஒரு படம் தான் இந்த அங்காடித்தெரு.


துணிகள், சீலைகள் போன்றவை விற்க்கப்படும் அங்காடிகளில் வேலைப் பார்க்கும் பணியாளர்களின் அன்றாட வாழ்க்கையை திறம்படச் சொல்லியிருக்கின்றது இப்படம். வருமைக் கோட்டிற்குக் கீழே தள்ளப்பட்ட இளைஞர்கள் திருநெல்வேலிப் பக்கத்திலிருந்து கொண்டு வரப்படுகின்றனர். இவர்கள் காலையில் எழுந்ததிலிருந்து இரவு படுக்கப் போகும் வரை கொத்தடிமைகள் போல நடத்தப்படுகிறார்கள். இவர்களுக்குள் ஏற்படும் காதல், விருப்பு வெறுப்பு, சகிப்புத்தன்மை என எல்லாவற்றையும் காண்பித்திருக்கிறார்கள். அகதிக்குச் சமமான வாழ்க்கையை சகித்துக் கொண்டு எப்படி எல்லாம் இந்த இளைஞர்கள் காலத்தைப் போக்க வேண்டியிருக்கிறது என படம் நகர்கிறது.

காதல், நட்பு, வேலை, பணிபுரியுமிடம், முதலாலிகள் கொடுமை என வழக்கமாக தமிழில் காட்டப்படும் சமாச்சாரம் தான். ஆயினும், அதனைக் கையாண்ட விதமும் அதை கண்முண்ணே கொண்டு வந்த திரைக்கதையும் அருமை. தங்க இடம், உன்ன உணவு என அடிப்படைத் தேவைகளை அளித்து வேலையும் கொடுப்பதாக மார்தட்டிச் சொல்லும் பல முதலாலிகள், மன்னிக்கவும் முதலைகள், வேலை எனும் பெயரில் தொழிலாலர்களை எவ்வளவு முடியுமோ அவ்வளவு உறிஞ்சும் அயோக்கியத்தனத்தை வெளிச்சம் போட்டு காட்டுகிறது இப்படம்.


நடித்த அத்தனை நடிகர்களும் பாத்திரங்களுக்கு கட்சிதமாக பொருந்தியுள்ளனர். கதாநாயகியான அஞ்சலி தன் நடிப்பால் பிரமிக்க வைத்துள்ளார். இவருக்கு நல்ல எதிர்காலம் இருக்கிறது. கதாநாயகன், கதாநாயகனின் உயிர் நண்பன், கதாநாயகியின் தோழிகள் என அத்தனைப் பேரும் தத்தம் பாத்திரங்களை நன்கு செய்துள்ளனர். இத்தனைக்கும் அனைவரும் புதுமுகங்கள் என்றால் நம்ப முடிகிறாதா?

இயக்குணர் வசந்தபாலன் அவர்களுக்கு மனமார்ந்த பாராட்டுக்கள். இவரது உழைப்பு ஒவ்வொரு காட்சியிலும் பளிச்சென்று தெரிகிறது. தனக்கே உரிய பாணியில் கதையை யதார்த்தமாக சொல்லியிருக்கிறார். வெயில் படம் தந்த அதே வடு இதிலும் இருக்கும் என எதிர்பார்த்து சென்ற என்னை இவர் ஏமாற்றவில்லை. நித்தமும் தமிழ் படங்களில் காண்பிக்கப்படும் அம்சங்களை அப்புறப்படுத்தி அவர்களது வாழ்க்கையின் மறுப்பக்கத்தை நெஞ்சை வருடும் திரைக்கதையில் காண்பித்ததன் மூலம் தமிழ் சினிமாவின் நட்சத்திர இயக்குணர்கள் பட்டியலில் தனக்கென ஒரு இடத்தைச் செதுக்கிவிட்டார் வசந்தபாலன். வசனகர்த்தா ஜெகமோகன் படமுழுவதும் ஜொலிக்கிறார். 'அப்பன் ஆத்தா இல்லாதவன், சோத்துக்கு வழி இல்லாதவனா பாத்து எடு, அவன் தான் ஒழுங்கா வேலை பார்ப்பான்', 'தீட்டு எல்லாம் மனுஷங்களுக்கு தான் கடவுளுக்கு இல்ல' போன்ற வசனங்கள் மிக இயல்பாக படத்தில் உளா வருகின்றன. ஒளிப்பதிவு, கலை போன்ற இதற விசயங்கள் அனைத்தும் நன்றாகவே உள்ளன, குறை ஒன்றும் சொல்வதற்கில்லை.

இப்படத்தில் குறை ஏதும் இல்லையோ என்பவர்களிடம், எனது பதில், ஆம் உள்ளது. கதாநாயகனும் கதாநாயகியும் பறிமாறிக் கொள்ளும் தத்தம் முந்தைய காதல் கதைகள் அவ்வளவாக சுவாரசியமாக இல்லை. இன்னும் சற்று மெனக்கெட்டிருக்கலாம். முற்பாதியில் பல இடங்களில் விழும் தொய்வுகள் சொல்லும் படியாக மனதில் ஒட்டாத பின்னனி இசையோடு நம் பொருமையைச் சோதிக்கின்றன. பாடல்கள் ஒருவித தாக்கத்தை ஏற்படுத்தினாலும், சரியாக படமாக்கப் படவில்லை, குறிப்பாக 'அவள் அப்படி ஒன்றும் அழகில்லை' பாடல். 'எலே' என படமுழுதும் வரும் துணைச் சொற்கள் எரிச்சல் மூட்டுவது என்னமோ உண்மை தான். முழுக்க முழுக்க வட்டார மொழிப் படங்கள் இனி வருவதை தவர்க்க முடியாது. ஆகவே, பழகிக் கொண்டு தான் ஆகவேண்டும். வட்டார வழக்கிற்கே உள்ள அழகை ரசிக்க பழகிக் கொள்ள இதுபோன்ற படங்கள் உதவியாக இருக்கும் என நம்புகிறேன்.


எது எப்படியோ, 'கிலைமாக்ஸ்' படத்தை தூக்கி நிருத்துகிறது என்று சொன்னால் அது மிகையாகாது. எல்லாவற்றையும் தாண்டி, படம் முடிந்து வெளிவரும்போது மனதில் ஒரு கனம் இருக்கவே செய்கிறது. இனி பணக்காரர்களோ, முதலாளிகளோ அல்லது பொது மக்களோ கூலி வேலை செய்து கஷ்டப்படும் பணியாளர்கள் மீது வைக்கும் பார்வையில் கடுகளவாவது கருணைக் கலந்திருந்தால் அதுவே இப்படத்தின் மிகப் பெறிய வெற்றி.

பி.கு உண்மையைச் சொல்லப் போனால் இந்த படம் என் மனதில் அவ்வளவாக ஒட்ட வில்லை. இதனைக் காட்டிலும் எனக்கு வெயில் பிடித்துள்ளது. அதற்க்காக அங்காடித்தெரு ஒரு சுமாரான படம் என்று சொன்னால், என்னைக் கடவுள் நிச்சயமாக மன்னிக்க மாட்டார். அனைவரும் பார்க்க வேண்டிய படம். இது போன்ற வித்தியாசமான படப்புகளைத் தமிழ் சினிமாவில் வரவேற்கத் தவறினால் நமக்கு மோட்சமே கிடையாது.

Aasal - The Power of Silence

Pluses

1. Ajith

Thala being the biggest strength throughout, managed to carry the whole movie in his shoulder. Ajith shined in the father role that comes around the first 15 minutes. Be it the body language of an old man or behaviour of a sick man, Ajith pulled it off with ease. It's clear that there's a hidden actor in him waiting to be unleashed.
As for the son Ajith, it's all about style. Nobody will deny that this man redefines style with his mind blowing screen presence, in current crop of actors of Kollywood.

2. Editing/Camerawork

Hats off to Anthony for the excellent editing. His hardwork is visible all the way. It's a welcome change to witness trimmed songs in Aasal. Yes, the editor has trimmed the songs except for 'Tottodoing' song. 'Engey Engey' is completely removed. Be it songs or stunts or talkie portions, his editing is crispy and perfect for an action movie.
Next, Nirav's assistant, Prashanth D.Misale sure to go places after this. France and Malaysia is beatifully captured in his camera lense. Both editing and camerawork definately elevates the whole film to a greater next level.

3. Background Score/Re-recording/Songs

I found the background score is apt for the movie. Baradhwaj tries not to remind Ajithfans about Billa's background score. At certain places, background score ala James bond theme could have been avoided. His re-recording that involves engines sounds, gun shots etc etc are neatly done.

4. Stunts

Fight sequences play a major role in any action flick. In Aasal too, stunts are the major elements. Very interesting and innovative stunt sequences. Kudos to all stunt choreographers involved. Aasal scores more in this department.

5. Casting/Comedy

There are totally five villains and two heroines. Casting seems to be good with all of them having their own moments. Quite good to see everyone is having equal footage. On the other hand, a slight dissapoinment for Prabhu fans. Basically, he has nothing much to do except for making a cameo since Aasal is from his production house. Yugi sethu as Don Samsa evokes laughers. Not overly done yet effective comedy tracks that comes along with the screenplay and not as seperate portions, need a special mention.

Minuses

1. Screenplay/Story

Screenplay seems to be the one and only huge problem for Aasal. The screenplay falls flat all the way. Audience might feel difficult to attach to it. Even the twists are not at all shown in a suspenseful manner and lacks impact/punch. As far as the story concern, it is the same old 'beaten to death' revenge story. It seems the director and Ajith wanted to keep it that way so that audiences from any centre will not face problem in comprehending it. It is good in trying to cover everyone, but there should be enough room for basic plot. At the same time, all actors are given equal presence, so even the conversations among villains take up enough time to test audiences' patience.
Speaking of conversation, there is one between Bhavna and Sameera which last about 5 minutes, well taken and very impressive. It would have been awesome if the whole movie travels on that path keeping the audience thrilled at all time. For God's sake, it is an action film, all audience want is a gripping and mysterious screenplay. As pointed out earlier, the plot is old and medioacre, acceptable. Atleast the director should have concentrated on the presentation of it.

2. Ajith's weight

Although a little weight for Ajith seems to promote gangster look, without a doubt, it is a minus point when it comes to songs. It's very unpleasing to see Ajith dance with that kind of physical stucture.

3. Lacks Performance

As an Ajithfan, I always wanted Thala to act in performance oriented roles. Action flicks are not an exception in showing acting capability. It is all on the director's hand. Father Ajith does make an impact to a certain extent but it is obviously not enough for us.


As a whole, I'm deeply dissapointed after so much hype and waiting like more than a year. Ajith, the actor unquestionably doesn't deserve such script. I agree it is pretty much impossible to satisfy an Ajithfan like me. All I'm asking is a neat script that emphasize on performances more with the right mix of ingredients a normal moviegoer would hope for (i.e Vaali, Amarkalam, Villain and Billa).

P.S From my review, please don't get excited seeing plus points are more than minus points. My first minus point is sufficient enough to bring down any movie and yes, Aasal suffers from it's clutches pretty badly.

Tip: For those who has not watched Aasal yet, watch it with NIL expectations and accept it as it is. You might be satisfied with the product.

Aasal - Originality at it's stake

Goa - A Venkat Prabhu Holiday

Goa - After the stupendous success of Chennai 28 and Saroja, Venkat Prabhu seems to be obsessed yet again with his comedy route in story telling.

Basically, there is nothing much to say about the story. It revolves around three thick friends - Jai, Premji and Vaibhav who have nothing but create nuisance in their village. This result in their punishment of not to speak to each other by the village 'panchayat' president. Unbearable by The punishment, they ran away to Madhurai which eventually leads to the birth of their ambition to marry white girls and settle abroad. So, off they go to Goa in search for white girls. In Goa, their hardwork in chasing their dream forms the rest of the story.

For the first half an hour (village scenes), the director tries to mock 90's movies and most of the times, he succeed too. But, it seems overly streched a few times and test audience patience.

As far as cast and crew concern, all the lead actors did their part quite well. Sadly, all female leads - Pia, Melanie and Sneha have nothing much to offer except for being there when needed in this male dominated movie. Nevertheless, they did their best for their part.

All three actors on the other hand definately brought the roof down. Jai with his broken English is just too good. Vaibhav wittiness and the way he suffers from Sneha's clutch well showed and evoked laughter. Last but not least, Premji, who can be considered the show-stealer with his solo fight, mockery on other actors and funny face expressions is a delight to watch. On top of that, there is an element of surprise which is clearly new to Thamiz cinema. The 'gay' thingy shown was not at all vulgar, instead it is laughable. Sampath proves his calibre by carrying his role pretty easy. Hats off to him to VP for this bold attempt. By the way, the insertion of cameo of Prasanna, Simbhu and Nayantara is short and sweet. VP's touch is crystal clear there.

Since the movie travels in both comedy and serious patforms, the dialogues played a vital role. Venkat seems to be good in dialogue writing that ticles one's funny bones continously. Goa carries dull moments frequently but luckily, backed up by lots of one liners or funny moments that even up the scenario. It definetely helps in preventing audience from yawning or ditching it at once.

Picturisation of the first song, 'ElElu Thalaimuraikkum' could have been better. But, considering it is also an effort in ridicule the 90's style of movie making, pardonable. Yuvan's re-recording and background score stands tall in certain places and Venkat's hardwork clearly seen in trying hard to match up the songs that are already chartbusters with his own style of picturisation. Camera work and other technical aspects need a special mention.

Overall, Goa is in the line of Chennai 28 where the story wonders aimlessly with funny screenplay. Comparing with Saroja, one will realize that Saroja had a good storyline as a backbone to the arousing, interesting and thrilling screenplay. Goa is just the other way around.

For some, Goa offers nothing but a rehash of techniques from the director's previous works and funny scenes shown weren't funny at all mostly. The rest might take Goa as it is - entertainment at it's peak. I'm skeptical on which group I belong to. But, I pray Goa will show the hat-trick door to our talented Venkat Prabhu. For those who still hasn't seen Goa, what are you waiting for? Book your tickets for a exciting holiday. Sit back and enjoy, entertainment guaranteed!!!

P.S Friendly advise to VP. Please avoid the following 'repetitive' elements in your upcoming movies even if you are into comedy genre again.

Avoid using Ilayaraja's or other MD's song bits repeatedly.

Stay clear from using phrases like 'Enna kodumai sir ithu', 'EvvalavO pannittOm....'

Prevent scenes that makes the audience confuse between funny or serious scenes.

Even the above situation arises, try justify it by other factors like background score to differentiate both tense and funny moments.

Personally, I hope VP tries his hand on something else than focusing more on comedies in the future.

Goa - I could only enjoy VP's holiday to a certain extent...

Anandha Thandavam

Story in short:

As usual Thamizh movie, hero falls for the heroine (love-at-first-sight). Heroine's side is rich and hero is just from a middle-class family. They mingle and get to know each other. Engagement happens in a fraction of seconds but later hero will be rejected for a US maapilai.
Hero tries to attempt suicide but saved. He then, off to US for higher studies. In the meantime, heroine will get married to the US maapilai and settled in US. Of course, they meet there. Another girl falls for the hero and wants to return to India to lead a simple life. Sad climax ends this triangular love story.

Casting and Acting

Tamannah is the first plus point in this movie I would say. She carries herself beautifully as a happy-go-lucky teenager with kid-like behaviour. There was beauty in everything she does - be it innocence, angry, cry, miserable etc etc. She looked awesome in some frames, especially in sarees. :noteeth:
Rukmini in the other hand is decent. Kitty as the hero's father commendable. The rest of the cast is just ok.
The hero fails miserably, I don't think audience will be impressed with his acting. He is yet to attain perfection but on a whole he is ok in submissive role. Being a newbie, lets give him a break. :)

Technical Aspects

I loved the cinematography which is very good in the first half but turns a little bit bad on the second half (when the story moves to US). Good camerawork for all songs especially for the last song with creative work and backdrop, thanks to the art director. Background score is impressive but songs didn't stay in mind eventhough choreography deserves good marks. There is not even a single hounting tune.
The film suffered huge joits from editor. For me, the tempo of the first half spoiled here and there by the disturbing scene cuts. I have no complaints on dialogues. Passing Malaysia like New York in some scenes is bad. For instance, the accident scene and the climax at airport.

Direction

Faithful adaptation of the movie can sometime be an issue, that too, a story from a famous writer. Besides, two hour and 30 minutes for this movie is too long. Direction is a bit pale in first half but picked up little momentum in the second. Lack of crispness I would say. He messed up the Mudhumitha's character. what is she? She was shown as a blend of naughty, stupid, puppet, unstable, weak and rootless...

The climax is not that predictable but a sign was conveyed in the beginning of second half. Speaking about climax, it's definately and totally outdated. I was moved by the sad ending but overall, it just fails. A R Gandhi Krishna as a film maker could have sharpened his screenplay.

My Analysis

I really liked the core story which indirectly sends a message to youth not to simply carry away by infatuation in the name of love and ignore parents and others those spell true love. On a whole the movie stands for class audiences and masses cannot relish this at all. The fate of this film is purely dependant on class audiences who can bear more pathos and drama.

P.S For those who have read the novel, let me say this again. Anything is possible in writing form. Most of the times, the authors leave the readers to imagine/interpret on their own. But, in a movie, we are shown things the way director understands or how he looks at it. So, it won't necessarily appeal to all. So, lets see this movie as it is and not as an adaption from a famous novel. :)